یا علی نام تو بردم نه غمی ماند و نه همّی

بابی انت و امّی

گوییا هیچ نه همّی به دلم بوده، نه غمّی

بابی انت و امّی

تو که از مرگ و حیات، این همه فخری و مباهات

علی ای قبله حاجات

گویی آن دزد شقی تیغ نیالوده به سمّی

بابی انت و امّی

گویی آن فاجعه ی دشت بلا هیچ نبوده است

درِ این غم نگشوده است

سینه ی هیچ شهیدی نخراشیده به سمّی

بابی انت و امّی

حق اگر جلوه ی با وجه أتَمّ کرده در انسان

کان نه سهل است و نه آسان

به خود حق که تو آن جلوه ی با وجه أتَمّی

بابی انت و امّی

منکِر عید غدیر خم و آن خطبه و تنزیل

کر و کور است و عزازیل

با کر و کور چه عیدی و چه غدیریّ و چه خُمّی

بابی انت و امّی

در تولا هم اگر سهو ولایت!چه سفاهت

اُف بر این شَمّ فقاهت

بی ولای علی و آل، چه فقهی و چه شمّی!

بابی انت و امّی

تو کم و کیف جهانیّ و به کمبود تو دنیا

از ثَری تا به ثریّا

شَر و شور است و دگر هیچ نه کیفیّ و نه کمّی

بابی انت و امّی

آدمی جامع جمعیت و موجود أتَمّ است

گر به معنای أعَمّ است

تو بِهین مظهر انسان و به معنای أعمّی

بابی انت و امّی

چون بود آدم کامل غرض از خلقت آدم

پس به ذریه آدم

جز شما مهدِ نبوت نبُوَد چیز مهمی

بابی انت و امّی

عاشق توست که مستوجب مدح است و معظّم

منکرت مستحق ذَم

وز تو بیگانه نیرزد نه به مدحی و نه ذمّی

بابی انت و امّی

بی تو ای شیر خدا سبحه و دستار مسلمان

شده بازیچه ی شیطان

این چه بوزینه که سرها همه را بسته به ذمّی

بابی انت و امّی

لشکر کفر اگر موج زند در همه دنیا

همه طوفان همه دریا

چه کند با تو که چون صخره ی صمّا و اَصَمّی

بابی انت و امّی

یا علی خواهمت آن شعشعه ی تیغ زرافشان

هم بدو کفر سرافشان

بایدم این لَمَعان دیده، ندانم به چه لِمّی

بابی انت و امّی

استاد شهریار