نامه‌ای از شهید سید هاشم صفی‌الدین به رزمندگان جبههٔ مقاومت:

«به همگی برادران عزیز! برای شما در سخت‌ترین و دردناک‌ترین لحظات عمرم می‌نویسم.ای کاش مرگ، زندگی مرا به پایان می‌رساند و امید دارم که به زودی و در پی او شهید شوم و به او ملحق گردم تا جانم بدان آرام گیرد. نمی‌خواهم خبر مرگ خود را بدهم، اما خداوند زندگی را پس از تو شیرین نگرداند، ای سید من، محبوب من و ای جان من که تمام وجودم را پر کرده‌ای! «یَا لَیْتَنِی مِتُّ قَبْلَ هَٰذَا وَکُنْتُ نَسْیًا مَنْسِیًّا» ای کاش پیش از این مُرده بودم، و کاملا فراموش می‌شدم! اما ای برادران عزیز! ای کسانیکه به اذن خدا اهل قلم، فکر و نظر و دارای صدای رسای پربرکت هستید؛ بر ما واجب است که با تمسک به مقاومتمان، حقمان و تکلیفمان در دفاع از وطن و ملتمان، در میدان ثابت‌قدم باشیم و روی پای خود بایستیم.»