مظلومیت حضرت امیر المومنین(علیه السلام):
از اينرو حضرت با سينهای پر از درد و رنج و اندوه فراوان كسی را نداشتند كه با او درد دل كنند، ناگزير بايد با چاه دردِدل میكردند؛ لذا امام از اين تنهايی و بیوفایی و دردمندی به ستوه كه میآمدند، آرزوی وصال محبوب را در دل میپروراندند و ملتمسانه درخواست میكنند كه خدايا شقاوت مرادی را زودتر برسان، و در وقت شهادت ندا میدهد «فزتُ و رب الكعبه»؛ يعنی به خدای كعبه از دست اين ياران بیوفا و سستايمان راحت شدم و خود اين كلمه نهايت تنهايی و مظلوميت آن حضرت را میرساند.